Mucocele (inaczej torbiel zastoinowa błony śluzowej) znane są też pod nazwą śluzowiak. Do ich powstania dochodzi, gdy zatkane zostają odpływy wydzieliny gruczołów błony śluzowej w jamie ustnej. Do takiej sytuacji może dojść z różnych przyczyn: Wynaczynienie treści śluzowej. Pod tą nazwą kryją się wszelkie urazy Stosując implanty nie niszczymy zębów własnych pacjenta. W metodach klasycznych zęby często są szlifowane, gdyż konieczne jest uzyskanie miejsca dla cementowanej pracy protetycznej – podsumowuje Patryk Kononowicz. Widać zatem, że i implanty, i klasyczna protetyka mają swoje za i przeciw. Implanty dentystyczne – odbudowa kości. Jakość kości jest sprawą bazową dla zabiegu wszczepienia implantów zębów. Brak zębów sprawia przeistoczenia w jamie ustnej zarówno pod względem estetycznym jak i zdrowotnym. Nieuzupełniony brak prowadzi do zaniku kości żuchwy, co z czasem negatywnie wpływa na pozostałe zęby. Jeżeli potrzebujesz pomocy naszego chirurga dentystycznego, umów się na wizytę konsultacyjną lub odwiedź nasz gabinet stomatologiczny w Centrum Warszawy. Zadzwoń i umów się na wizytę. Chirurgia plastyczna tkanek miękkich w stomatologii CTG, FGG, zabiegi odbudowy recesji dziąseł, przeszczepy tkanek pod implanty dentystyczne. Wiele zależy od twojego stanu zdrowia, stanu dziąseł, tego, czy konieczne było nacięcie dziąsła oraz rodzaju zęba. Pamiętaj, że zarówno zarastanie dziąsła po wyrwaniu zęba, jak i odbudowa tkanki kostnej trwają przez pewien czas (w przypadku ósemek kość odbudowuje się nawet do 6 miesięcy!). Łódź , ul. Kościuszki 120. Implanty zębowe Astra Tech od 3500 zł. Korona pełnoceramiczna cyrkonowa na implancie od 2000 zł. Korona porcelanowa (na podbudowie z metalu) na implancie od 1500 zł. Łącznik indywidualny od 2000 zł. Konsultacja implantologiczna od 200 zł. Szczegóły » Zadzwoń: 42 289 …pokaż numer. WSZYSTKIE WĄTKI O ZABIEGU IMPLANTY ZĘBOWE. Implanty w bezzębiu, metoda all on 4. Witam mam taki problem.Mam mostek na górze (szczęce),który trzeba będzie wyrwać,ponieważ połamał mi się ząb pod shee. Ostatni komentarz: 7 lis 2023. 5. Korony nierowne i implanty. apGRW. Zabiegi rekonstrukcyjne dokonały rewolucji w implantologii. Są to zabiegi mające kluczową rolę w sukcesie leczenia, gdyż odtwarzając odpowiednie podłoże kostne do wszczepienia implantów zapewniają długotrwały efekt leczenia zarówno pod względem funkcjonalnym jak i estetycznym. Są to następujące zabiegi: Sterowana regeneracja kości ( Guide Bone Regeneration – GBR ) Podnoszenie dna zatoki szczękowej Przeszczep bloków kostnych Przeszczep pierścieniowy kości ( Bone Ring Block Technique ) Rozszczep wyrostka zębodołowego Lateralizacja nerwu zębodołowego dolnego żuchwy Osteodystrakcja Sterowana regeneracja kości i tkanek Ubytek kostny dotychczas powodował negatywne skutki w budowie i funkcjonowaniu szczęki i żuchwy. Często również ograniczał lub uniemożliwiał wszczepienie implantów. Jednak ogromny postęp w chirurgii stomatologicznej i szczękowo-twarzowej pozwolił na opracowanie procedur zabiegów Sterowanej Regeneracji Kości i Tkanek. Pozwalają one na odbudowę tkanki kostnej u osób, u których doszło do jej zaniku. Dzięki temu możliwe staje się zastosowanie implantów stomatologicznych u znacznie szerszej grupy pacjentów. Sterowana Regeneracja Kości i Tkanek stając się częścią standardowego postępowania w leczeniu ubytków kości przyczynia się do rozwoju nowoczesnej implantologii stomatologicznej. Obecnie regeneracja kości staje się niezbędna w 60% przypadków wszystkich zabiegów z zakresu implantologii. Na czym polega Sterowana Regeneracja Kości? W skrócie jest to umieszczenie w rekonstruowanej okolicy materiału kościozastępczego oraz pokrycie go specjalną błoną zaporową. Dzięki błonie zaporowej regenerowany obszar jest chroniony przed wrastaniem tkanek miękkich. Po kilku miesiącach materiał kościozastępczy ulega przebudowie na pełnowartościową, własną tkankę kostną pacjenta, w którą bez obaw można wprowadzić implanty stomatologiczne. Materiał kościozastępczy pełni w tym procesie funkcje matrycy (swoistego „rusztowania”) dla regeneracji kostnej i procesu przebudowy kości własnej pacjenta. Jakie technologie są wykorzystywane do odbudowy kości? W rekonstrukcji kości mamy do wyboru wiele różnych materiałów: kość ludzka pochodzenia autogennego tzw. autoprzeszczepy, czyli kość pobrana od tego samego pacjenta, kość ludzka pochodzenia homogennego czyli kość pobrana od zmarłych dawców, przechowywana w bankach kości, kość pochodzenia zwierzęcego (ksenografty) oraz syntetyczne substytuty kostne (materiały alloplastyczne). Udowodnione działanie i bezpieczeństwo to z pewnością jedne z najważniejszych kryteriów. Należy więc wybierać materiały, które posiadają najwięcej długoletnich publikacji naukowych dowodzących ich skuteczności klinicznej. Podnoszenie dna zatoki szczękowej (Sinus lift) W przypadku braku zębów w odcinku bocznym szczęki dochodzi do zaniku kości szczęki i obniżenia dna zatoki szczękowej, co uniemożliwia wszczepienie implantów. Zabieg polega na precyzyjnym uniesieniu błony śluzowej zatoki szczękowej i zaaplikowaniu w to miejsce preparatu kościozastępczego, co w konsekwencji doprowadza do otworzenia brakującej objętości kości. Zabieg wykonuje się dwiema metodami: Metoda otwarta Zabieg poprzedzający wszczepienie implantów, zwłaszcza w przypadku trudnych warunków anatomicznych w bocznych bezzębnych rejonach szczęki. Technika wskazana przy dużym zaniku wyrostka zębodołowego szczęki i znacznej ekspansji zatoki szczękowej. Trudności te polegają w dużym uproszczeniu na braku wystarczającej ilości kości wyrostka zębodołowego szczęki, w którym można by umieścić implanty i na nich odbudować utracone zęby. Dzieje się tak najczęściej na skutek następujących czynników: nadmiernego powiększenia objętości zatoki szczękowej spowodowaną przedwczesną utratą zębów w odcinkach bocznych szczęki, zanikiem kości na skutek użytkowania ruchomych protez osiadających, zmian patologicznych tkanek kostnych wokół korzeni zębów oraz poziomym zanikiem wyrostka zębodołowego związanym z wiekiem pacjenta. Pierwsze zabiegi podniesienia dna zatoki szczękowej wykonano w połowie lat siedemdziesiątych dwudziestego wieku. Obecnie jest to rutynowe postępowanie. Metoda zamknięta Wskazana przy nieznacznym zaniku wyrostka zębodołowego szczęki. Zaletą tej metody jest mniejsza inwazyjność i prostota zabiegu. Czas trwania zabiegu jest znacznie krótszy, nie wymaga szerokiego odsłonięcia operowanej okolicy. W przeciwieństwie do zabiegu podnoszenia dna zatoki szczękowej metodą otwartą, gdzie wszystko jest wykonywane pod kontrolą wzroku, metoda zamknięta ma perwne ograniczenia. Największym ograniczeniem tej metody jest brak kontroli wzrokowej podczas zabiegu, przez to istnieje większe ryzyko perforacji błony wyścielającej zatokę szczękową. Ponadto ograniczona również jest wysokość podniesienia dna zatoki szczękowej . Przeszczep bloków kostnych W przypadkach skrajnego zaniku kości zarówno w żuchwie jak i szczęce stosuje się przeszczep bloków kostnych. Przeszczep kości można z dowolnego miejsca, w którym ewentualny brak nie będzie negatywnie rzutował na zdrowie czy funkcję danej części ciała. Zazwyczaj przeszczep jest pobrany z okolicy bródki lub kąta żuchwy. Następnie przeszczep ten jest ustabilizowany za pomocą tytanowych śrub. Po okresie 4 miesięcy dochodzi do zrostu przeszczepu z podłożem kostnym. Po ocenie radiologicznej przeszczepu i stwierdzenia prawidłowego zrostu przeszczepu z podłożem kostnym, przystępuje się do wszczepienia implantów. Przeszczep pierścieniowy kości według prof. Giesenhagena (BONE RING BLOCK TECHNIGUE) Przeszczep pierścieniowy kości jest metodą z wyboru w przypadkach zaniku kości wyrostka zębodołowego zarówno w wymiarze poziomym jak i pionowym. Polega ona na rekonstrukcji kości w postaci 3D. Przeszczep najczęściej jest pobrany z okolicy bródki. Zaletą tej metody jest skrócenie czasu leczenia, gdyż przeszczep ten jest przymocowany do podłoża kostnego za pomocą implantu. Na podstawie statystek naszej kliniki, odtworzenie kości przeszczepem pierścieniowym daje bardzo wysoki odsetek powodzenia sięgający 98%. Rozszczepienie kości Po utracie zęba następuje fizjologiczny zanik kości wyrostka zębodołowego. Niedostateczna wysokość i szerokość kości bywa ograniczeniem do wszczepienia implantów zębowych. W takich przypadkach konieczna jest wcześniejsza odbudowa utraconej tkanki kostnej. Rozszczepienie kości ma zastosowanie w w przypadkach niedostatecznej szerokości wyrostka zębodołowego , przy jego zadowalającej wysokości. Rozszczepione blaszki kostne stwarzają przestrzeń umożliwiającą utworzenie między nimi stabilnego łoża dla implantu. Uzupełnieniem tej techniki zabiegowej jest zastosowanie preparatu Bio-Oss i wiórów kostnych umieszczanych w szczelinie, którą tworzymy po rozszczepie kości. Metoda rozszczepu kości pozwala określić zakres i jakość rozbudowy utraconej kości. Bardzo pomocna dla tej metody jest technika piezochirurgiczna. Dzięki jej zastosowaniu, traumatyzacja tkanki kostnej podczas cięcia jest minimalna w porównaniu do tradycyjnych metod zastosowanych w chirurgii rekonstrukcyjnej kości. Osteodystrakcja Osteodystrakcja polega na nacięciu lub wycięciu bloczka kostnego w miejscu ubytku kości i następnie za pomocą dystraktora na bardzo powolnym stopniowym rozciąganiu kości . Podczas tego procesu dochodzi do odtworzenia tkanki kostnej w miejsjcu ubytku kości oraz przebudowy i rozrostu otaczających tkanek miękkich. Osteodystrakcja przebiega w czterech etapach: Osteotomia czyli wycięcie bloczka kostnego lub kortykotomia czyli nacięcie blaszek kostnych oraz zamontowanie dystraktora wewnątrzustnego – urządzenie do mechanicznego rozciągania kości. Faza spoczynkowa trwająca około 7 dni od założenia dystraktora i osteotomii lub kortykotomii. Dystrakcja polegająca na rozciąganiu kości o około 1mm na dobę. Okres stabilizacji : po uzyskaniu odpowiedniej wysokości kości za pomocą dystraktora , niezbędny jest około okres 8 tygodni celem stabilizacji nowopowstałe tkanki kostnej. Po okresie stabilizacji dochodzi do usunięcia dystraktora. Osteodystrakcja umożliwia wszczepienie implantów w przypadkach znacznego zaniku kości, poprzez tworzenie nowej kości w sposób szybki i ukierunkowany, z jednoczesnym rozrostem tkanek miękkich. Po 3 miesiącach od zakończenia leczenia przy użyciu dystraktora można przystąpić do wszczepienia implantów. Różnorodne są elementy, które decydują o decyzji terapeutycznej dotyczącej zębów u pacjentów z zapaleniem przyzębia. Heroiczna walka o zachowanie zęba dotkniętego tą chorobą czy jego ekstrakcja i przyjęcie opcji implantacji za preferencyjną? To dylemat częstszy i poważniejszy, od kiedy coraz częściej jest mowa o implantach o zadowalającej prognozie długoterminowej, a względy ekonomiczne gabinetu nie pozostawiają złudzeń co do korzyści płynących z ich wyboru. Zmiany, jakie dokonały się w ostatnich latach, dotyczące etiologii chorób przyzębia, a tym samym modyfikujące metody ich leczenia i poprawiające prognozę oraz równoległe postępy w zakresie implantologii, spowodowały zmianę w postrzeganiu prognozy krótko- i długoterminowej zębów pacjentów dotkniętych chorobami Zdarza się, że zbyt często pozostawiane wcześniej zęby o prognozie wątpliwej czy nawet niekorzystnej, by odwlec w czasie ewentualne niepowodzenie ruchomego uzupełnienia protetycznego, dzisiaj bywają zbyt pochopnie usuwane i zastępowane implantami. Tylko prawidłowa diagnoza, rozważenie wszystkich czynników ryzyka – miejscowych i ogólnych – oraz (a może przede wszystkim) znajomość oczekiwań pacjenta, także tych w zakresie estetyki, mogą pozwolić na wybór właściwej terapii. Zachowanie zębów własnych pacjenta winno być zawsze priorytetem! Decyzję o usunięciu zęba ze wskazań parodontologicznych podejmuje się często na początku leczenia. Dotyczy to przede wszystkim tych zębów, które są w bardzo zaawansowanym stadium choroby i które równocześnie nie mają znaczenia strategicznego. W przypadku pozostałych zębów (bez względu na zaawansowanie choroby) koniecznie należy odczekać na odpowiedź tkanek na rozpoczętą terapię. U pacjentów, u których mimo podjętych działań leczniczych nie obserwuje się oczekiwanej poprawy stanu tkanek przyzębia, warto powtórnie przeprowadzić skrupulatną diagnozę (zarówno miejscową, jak i uwzględniającą ogólny stan zdrowia). Konieczne jest też drobiazgowe przeanalizowanie przestrzegania zasad higieny oraz codziennej diety. W niektórych przypadkach warto się zastanowić, czy terapia mogła być prowadzona nieprawidłowo. Warto również wówczas rozważyć uzupełnienie diagnostyki o testy mikrobiologiczne (PCR) i immunologiczne, dostarczające informacji o czynnikach ryzyka, a tym samym pomagające w określeniu bardziej prawdopodobnej prognozy leczenia, np. test genetyczny PST (Medical Science Systems). Dzięki niemu można stwierdzić, czy pacjent jest nosicielem genotypu odpowiedzialnego za nadprodukcję IL-1. Genotyp taki predysponuje bowiem do szybszej progresji choroby, a tym samym poważniejszej destrukcji tkanek przyzębia. To niewątpliwie bardzo cenny czynnik prognostyczny, identyfikujący osoby bardziej wrażliwe na obecność płytki bakteryjnej. Uwaga, nie jest to test diagnostyczny! Zidentyfikowanie dodatkowych czynników ryzyka pozwala na wprowadzenie u pacjenta zindywidualizowanej, celowanej i bardzo agresywnej terapii. Wówczas szansa na sukces jest większa. Ponieważ dotychczasowe badania nie wykazały istnienia związku między pozytywnym genotypem IL-1 a wszczepionymi implantami, wydaje się, że właśnie u takich pacjentów implanty mogą się okazać korzystniejszym rozwiązaniem. Pozwala to na zaoszczędzenie kości wyrostka zębodołowego i wyeliminowanie skomplikowanego i długiego leczenia periodontologicznego. Natomiast priorytet zachowawczego traktowania zębów dotkniętych chorobą przyzębia jest łatwiejszy do zastosowania w sytuacji, gdy pacjent rygorystycznie przestrzega higieny jamy ustnej, a efekt estetyczny należy u niego do drugorzędowych. A znów finanse nie przekładają się na wymóg jednorazowej, ostatecznej i długoterminowej funkcjonalnie rekonstrukcji protetycznej. Z czynników miejscowych decydujących o pozostawieniu zęba lub jego usunięciu najważniejsze jest badanie kliniczne. Konieczne jest tutaj zgłębnikowanie kieszonek oraz ocena bilansu radiologicznego. Głębokość kieszonek dziąsłowych pozwala ocenić poziom utraty więzadła, a zdjęcia RTG uzupełniają informację o typ resorpcji, ewentualną patologię korzeni i miazgi zębowej. Badanie tomograficzne i skaner są zalecane tylko w przypadku, gdy ekstrakcja zęba miałaby poprzedzać z góry przewidywaną implantację. Rutynowe leczenie periodontologiczne nie wymaga korzystania z TK ani CBCT. Ruchomość zęba, podobnie jak wygląd dziąsła wokół niego w trakcie badania klinicznego mają znaczenie drugorzędowe. Stopień ruchomości nie ma dużej wartości diagnostycznej i nie ma wpływu na prognozę! Bardzo duże znaczenie strategiczne dla zęba mają: rozległość zmiany kostnej, stopień zajęcia furkacji (dotyczy zębów odcinka bocznego), ewentualne złamania, bliskość sąsiednich korzeni, obecność węzłów urazowych, położenie zębów mądrości oraz potrzeba estetyki. Funkcja oraz znaczenie strategiczne zęba Ząb nieposiadający antagonisty, ze znacznym zniszczeniem struktur podtrzymujących, w sytuacji gdy odtworzenie jego funkcji jest niemożliwe lub nie musi być brane pod uwagę ze względów okluzyjnych, należy usunąć. Pozostawienie go z myślą o ewentualnym wykorzystaniu wymaga niejednokrotnie skomplikowanego leczenia przy czysto hipotetycznym sukcesie długoterminowym. Planując uzupełnienie protetyczne, niektóre z zębów o prognozie wątpliwej, które nie są niezbędne w rekonstrukcji protetycznej, również należy usunąć. Jeżeli jednak ząb może pomóc w wykonaniu funkcjonalnego uzupełnienia, okres obserwacji po zastosowanej terapii konieczny do podjęcia ewentualnej decyzji o pozostawieniu go lub usunięciu nie powinien być krótszy niż sześć miesięcy, a najlepiej rok. Stopień zaawansowania choroby Destrukcja kości sięgająca przywierzchołkowej wysokości korzenia lub nawet większa nasuwa często wskazanie do ekstrakcji. Nie zawsze jednak jest ona konieczna. Zęby jednokorzeniowe ze zmianami zaawansowanymi (ważne z punktu widzenia estetyki) mogą być skutecznie unieruchomione za pomocą stałej (najlepiej wewnątrzzębowej) szyny. Już sam fakt nieplanowania uzupełnienia protetycznego jest wskazaniem do ich zachowania. Paradoksalnie to właśnie głównie cechy estetyczne i funkcjonalne odcinka przedniego są trudne do uzyskania przy implantacji. Skłaniają więc one do podjęcia decyzji o pozostawieniu takich zębów parodontalnych i podjęciu próby przynajmniej odsunięcia w czasie decyzji o ekstrakcji. Ważne, by przy stanach najbardziej zaawansowanych podejmować decyzje, opierając się szczególnie na diagnozie wynikłej z badania klinicznego, gdyż na diagnozie radiologicznej zmiany periodontologiczne wraz ze zmianami pochodzenia endodontycznego mogą zbytnio skłaniać do decyzji o ekstrakcji. Nieraz byłoby to zbyt pochopne. Pozostawienie zębów o wątpliwej lub złej prognozie wymaga uwzględnienia ryzyka dużej resorpcji otaczającej kości wyrostka. A to może tylko utrudnić lub wydłużyć później czas wykonania rekonstrukcji protetycznej lub nawet uniemożliwić implantację i w konsekwencji narazi na niepowodzenie ostateczny rezultat kompleksowego leczenia. Taka zaawansowana, uogólniona choroba przyzębia, z brakami zębowymi, której terapia kończy się wykonaniem mostu kompletnego z wykorzystaniem zarówno implantów, jak i zębów własnych pacjenta, jak dotąd wciąż wywołuje wiele dyskusji. Odmienna ruchomość implantów w porównaniu z uzębieniem naturalnym niesie ze sobą szczególne problemy biomechaniczne. Jej celem jest przecież kontrola ruchomości uzębienia własnego pacjenta i przeciwstawienie siłom żucia. Konieczne jest więc tutaj uzyskanie zrównoważonej okluzji. Nieodzowne są również współpraca pacjenta i przestrzeganie regularnych wizyt kontrolnych. Autorzy nie są zgodni co do rezultatów klinicznych takich mostów. Są doniesienia o satysfakcjonujących wynikach długoterminowych, a także o limicie funkcjonalności od 5 do 10 lat. Jako główne przyczyny niepowodzeń wymienia się tutaj te natury biomechanicznej. Pęknięcia, złamania pionowe, często próchnica zębów własnych czy nawrót choroby przyzębia – oto komplikacje skracające funkcjonalność mostu kompletnego. Dotychczasowe obserwacje sugerują, że podejmując się wykonania tego typu konstrukcji, najbezpieczniej jest wykorzystać ząb bez zaznaczonej ruchomości, niewymagający leczenia endodontycznego i protetycznej odbudowy korony. Jeśli chodzi o implanty, filary takiego mostu, elementami trudnymi do analizy są: uzyskanie prawidłowej osi implantacji przy niewielkiej objętości kości w odcinkach tylnych po przeprowadzonych ekstrakcjach zębów objętych chorobą przyzębia, komplikacje natury estetycznej w odcinku przednim, wciąż istniejące ryzyko infekcji bakteryjnej wokół implantów (periimplantitis) u pacjentów perio. Furkacje klasy II i III W przypadku II klasy furkacji standardowym postępowaniem jest wykonanie kiretażu. Często jednak stan miejscowy nie ulega poprawie i po dwó... Artykuł jest dostępny w całości tylko dla zalogowanych użytkowników. Jak uzyskać dostęp? Wystarczy, że założysz bezpłatne konto lub zalogujesz się. Czeka na Ciebie pakiet inspirujących materiałow pokazowych. Załóż bezpłatne konto Zaloguj się W jednym z poprzednich wpisów na blogu opisaliśmy, dlaczego u niektórych pacjentów w wyniku utraty naturalnych zębów dochodzi do powstawania procesów zanikowych kości oraz dlaczego w takich sytuacjach przed przeprowadzeniem wszczepienia implantów konieczna jest odbudowa kości. W dzisiejszym wpisie na blogu dokładniej przedstawimy 3 najczęściej stosowane metody odbudowy kości oraz opiszemy, na czym one polegają. Kiedy konieczne jest przeprowadzenie zabiegu odbudowy kości w stomatologii? Oczywiście w przypadku braku możliwości przeprowadzenia zaplanowanego zabiegu wszczepienia implanta lub implantów zębowych. Implanty, żeby mogły dobrze pełnić powierzone im zadanie, żeby na pewno było stabilne i żeby miały możliwość brać na siebie powstające w wyniku np. przeżuwania pokarmu obciążenia, muszą mieć zapewnioną jako podłoże odpowiednią ilość dobrej jakości tkanki kostnej. Do zmniejszenia wysokości i szerokości kości żuchwy i szczęki najczęściej dochodzi na skutek nagłego zmniejszenia się ich obciążenia mechanicznego, poprzez utratę naturalnych zębów. Kości tracą po prostu korzenie zębów, wokół których normalnie się rozwijają i regenerują. Często jednak przed odbudową zębów z użyciem implantów stomatologicznych, konieczne jest najpierw odbudowanie kości żuchwy i szczęki. W tym celu można zastosować wiele metod. Dzięki takim zabiegom implantolodzy i protetycy stomatologiczni otrzymują możliwość zaplanowania wszczepienia implantów w miejscach, w których dadzą one po prostu najwięcej korzyści, a nie tam, gdzie jest odpowiednia ilość kości. Najczęściej odbudowa kości jest wykonywana z użyciem jednej z trzech następujących metod: Sterowanej regeneracji kości GBR Podniesienia dna zatoki Sinus Lift Implantacji kości Na czym dokładnie polega każda z tych metod odbudowy kości? Co to jest sterowana regeneracja kości? GBR Zabieg sterowanej regeneracji kości GBR polega na ułożeniu na powierzchni przeszczepu cienkiej warstwy materiału kościozastępczego Bio-Oss, a następnie na powierzchni gojącej się kości materiału ochronnego Bio-Gide. Oba wykorzystywane przy wykonywaniu sterowanej regeneracji kości materiały są całkowicie naturalne i są pochodzenie odzwierzęcego, co znacznie przyspiesza procesy gojenia się powstałych podczas wykonywania zabiegu ran. W zależności od tego, jak duże braki w uzębieniu należy odbudować, zabieg sterowanej regeneracji kości i wszczepienia implantu zębowego może być wykonany w jednym etapie, lub po wykonaniu odbudowy kości należy odczekać około 6 miesięcy ze wszczepieniem implantu. Na czym polega zabieg podniesienia dna zatoki Sinus Lift? Drugim rodzajem zabiegów chirurgii stomatologicznej, które są wykonywane w celu odbudowy kości szczęki lub żuchwy przed wszczepieniem implantów zębowych jest zabieg Sinus Lift, czyli podniesienie dna zatoki szczękowej. Zabieg ten jest wykonywany w przypadku stwierdzenia braków kostnych w tylnych odcinkach wyrostka zębodołowego szczęk. Podniesienie dna zatoki szczękowej umożliwia wszczepienie implantów zębowych nawet w bocznych odcinkach szczęki, czyli w miejscach, w których występują najtrudniejsze warunki anatomiczne do wykonania tego typu zabiegów. Zabieg Sinus Lift może być wykonany na dwa sposoby: metodą otwartą (bardziej inwazyjną) lub metodą zamkniętą. Wybór sposobu wykonania zabiegu zależy oczywiście od stopnia zaniku kości, czyli od jej grubości. Metoda otwarta jest stosowana w sytuacjach gdy kość ma grubość nie większą niż 6-7 mm. W tym przypadku chirurg musi wywiercić otwór w kości, która otacza zatokę, w celu oddzielenia od niej błony śluzowej. Następnie w powstałe miejsce wkłada kość lub materiał zastępczy. Efekty tak wykonanego zabiegu są widoczne po około 6 miesiącach. Metodą otwartą można podnieść dno zatoki nawet o 5 do 8 mm. Mniejsze możliwości daje podniesienie dna zatoki szczękowej metodą zamkniętą. Tą metodą dno zatoki może zostać podniesione najwyżej o 3-3,5 mm. W metodzie zamkniętej materiał kościozastępczy jest wkładany do zatoki szczękowej przez wyrostek zębodołowy, co znacznie zmniejsza inwazyjność całego działania. Implantacja kości Ostatnim sposobem odbudowy kości, na jaki chcieliśmy dziś zwrócić uwagę, jest zabieg implantacji kości, czyli działanie polegające na chirurgicznym uzupełnieniu braków kostnych w szczęce lub w żuchwie z zastosowaniem własnego materiału kostnego (materiału autogennego), który został pobrany z okolicy za zębami trzonowymi, okolicy guza szczeki lub (rzadziej) z kości piszczelowej lub z talerza biodrowego. Zastosowanie autogennej implantacji kości daje bardzo dobre rezultaty, jednak jeżeli jest taka możliwość, częściej w celu odbudowy kości stosowana jest mniej inwazyjna sterowana regeneracja (augmentacja) kości. Wróć I Przed zabiegiem 1. KONSULTACJA WSTĘPNA Istotną sprawą dla całego procesu leczenia implantologicznego są oczekiwania pacjenta, co do efektów protetycznych i kosmetycznych. Często uzyskanie optymalnych wyników leczenia implantologicznego wymaga przeprowadzenia dodatkowych zabiegów, takich jak odbudowa kości czy tkanek miękkich, a nawet leczenie ortodontyczne. Rozmowa pomoże rozwiać wszelkie wątpliwości i odpowiedzieć na wszelkie nurtujące pytania dotyczące przebiegu leczenia. Przybliżany jest też czas trwania leczenia oraz koszty, Porozmawiamy również o ryzyku, gwarancjach i odpowiedzialności spoczywającej zarówno po stronie lekarza, jak i pacjenta. 2. WYWIAD Na pierwszej konsultacji ważna jest wymiana informacji na temat ogólnego stanu zdrowia pacjenta. Podczas wywiadu i badania lekarz implantolog uzyskuje szczegółowe informacje o stanie zdrowia pacjenta, pyta czy był w ostatnich 10-ciu latach pod specjalistyczną opieką lekarską i czy przechodził jakieś operacje, czy przyjmował stale jakieś leki, w tym również leki nasenne, uspokajające czy antydepresyjne oraz czy leczy się na osteoporozę (leczenie kobiet na osteoporozę może uniemożliwiać implantację). Szczególną uwagę zwracamy dodatkowo na choroby serca, płuc wątroby, nerek, ewentualną cukrzycę, choroby tarczycy czy zaburzenia krzepnięcia. U osób w wieku średnim, w tym głównie kobiet, ważny jest wywiad pod kątem osteoporozy. Ponieważ regularne palenie papierosów osłabia zdolności regeneracyjne tkanek miękkich, rozmowa na ten temat z palaczami jest zawsze dodatkowym elementem wywiadu. Palenie zdecydowanie pogarsza efekty leczenia implantologicznego. Ostatecznie pacjent wypełnia ankietę zdrowia, w której odpowiedzi zgodne ze stanem jego wiedzy potwierdza własnoręcznym podpisem. 3. BADANIA KLINICZNE Badanie kliniczne, czyli tzw. badanie jamy ustnej jest nieodzownym uzupełnieniem wywiadu. Zawsze ze strony lekarza padają pytania dotyczące nawyków higienicznych, o ewentualne występowanie stanów zapalnych jamy ustnej, krwawienia dziąseł czy zaobserwowanego zwiększenia ruchomości zębów. Podczas badania stomatologicznego pacjentów kwalifikowanych do leczenia implantologicznego oceniamy: tkanki miękkie (ruchomość błony śluzowej, jej kolor i grubość, występowanie blizn, owrzodzeń lub innych schorzeń), zęby (ruchomość, próchnica, płytka nazębna i kamień), przyzębie (krwawienie, kieszonki patologiczne), pozycje zębów (nachylenia, stłoczenia, przesunięcia), obszary bezzębne (szerokość i wysokość wyrostka, podcienie, nieregularności). Lekarz zwraca uwagę na ewentualnie używane uzupełnienia protetyczne - dbałość o nie oraz na to, czy pacjent zachowuje odpowiednią higienę jamy ustnej. Badanie kliniczne miejsca, w którym planowane jest wprowadzenie wszczepu, musi być wyjątkowo dokładne. Istotne jest określenie wysokości wyrostka w okolicy implantu oraz jego szerokość. Pomagają w tym zdjęcia radiologiczne oraz tomografia komputerowa 3D. TOMOGRAFIA KOMPUTEROWA Punktem wyjścia do planowania prac na implantach jest ocena ilości i jakości tkanki kostnej mającej stanowić podłoże dla wszczepu. Informacje te potrzebne są lekarzowi do oceny kości przed umieszczeniem wszczepu zębowego, ale też do monitorowania zmian zachodzących w kości po wprowadzeniu wszczepu. Na podstawie zdjęcia pantomograficznego możemy ocenić warunki jedynie wstępnie. Trójwymiarowy i niezwykle precyzyjny obraz pozwalający na dokładne zaplanowanie i sprawne przeprowadzenie zabiegu implantacji daje nam TOMOGRAFIA KOMPUTEROWA 3D. W UNIDENT UNION Dental Spa standardowo pacjenci implantologiczni kierowani są na dostępną bezpośrednio w klinice diagnostykę stożkowym tomografem komputerowym KODAK 9500 3D, który jest jednym z najnowocześniejszych w Polsce. Za pomocą tomografu komputerowego oceniamy: stan kości (gęstość, obecność zmian chorobowych, stopień jej zaniku), wysokość wyrostka zębodołowego w miejscu planowanej implantacji, we wszystkich wymiarach stan zębów, grubość błony śluzowej, położenie i rozmiary zatok szczękowych, przebieg nerwu zębodołowego dolnego, położenie otworów bródowych, odległość do dna jamy nosowej. Tak precyzyjne badania diagnostyczne pozwala nam zaplanować cały proces implantologiczny, włączając zabiegi augmentacyjne. Skraca także sam proces implantacji i zmniejsza dolegliwości pozabiegowe, ponieważ lekarz-implantolog ma w pełni zobrazowane pole operacyjne. BADANIA OGÓLNOMEDYCZNE Nie jest możliwie ustalenie za pomocą metod współczesnej diagnostyki potencjalnych zdolności gojenia tkanki kostnej. Oznacza to, że przed wszczepieniem implantu lekarz może przedstawić tylko prognozę ogólną przebiegu procesu gojenia. Decyzję co do podjęcia leczenia z użyciem implantów ułatwia zlecenie wykonania badań krwi. W przypadku wątpliwości dotyczących ogólnego stanu zdrowia Pacjenta lekarz stomatolog zleca wykonanie badań laboratoryjnych: morfologia krwi z rozmazem, OB, czas krwawienia i krzepnięcia, cukier, HbS, HIV, hormony TSH, T3, T4, poziom witaminy D3 wapń, sód, potas w surowicy. oraz kontaktuje się z lekarzem ogólnym prowadzącym pacjenta i wspólnie wydają zgodę na przeprowadzenie zaplanowanego leczenia. Pacjentkom w okresie menopauzy należy zlecić badania w kierunku zagrożenia osteoporozą, chociaż w wielu ośrodkach implantologicznych nie uważa się tego schorzenia za bezwzględne przeciwwskazanie do implantacji. Pacjentki aktywnie leczone na osteoporozę nie mogą się implantować. 4. PLANOWANIE LECZENIA Po zebraniu i przeanalizowaniu danych z analizy zdjęć radiologicznych, badania tomograficznego oraz wywiadu lekarskiego lekarz przedstawia pacjentowi wszelkie dostępne informacje o możliwych do zastosowania w jego przypadku metodach implantologicznych, ustala optymalne miejsce dla wprowadzenia wszczepów oraz wymaganą ilość i rozmiary implantów. Często przygotowywane są dwa lub trzy alternatywne sposoby uzupełnienia brakujących zębów za pomocą implantów. Różnią się one ilością implantów, rozwiązaniami protetycznymi i kosztami. Na tym etapie tworzony jest też wstępny kosztorys leczenia implantologicznego. UWAGA! W przypadku odbudowy na implantach koszt postępowania laboratoryjnego może być określony tylko w przybliżeniu, ponieważ uzależniony jest od ustawienia implantów w trakcie zabiegu chirurgicznego i zastosowania indywidualnie dobranych łączników. Różnice te nie przekraczają jednak 10% planowanej sumy. Nie można przewidzieć niespodziewanych kosztów dodatkowych mogących wystąpić, gdy stan zdrowia pacjenta ulegnie zmianie w trakcie leczenia i miałoby to wpływ na zmianę procedur. Jednak są to wypadki bardzo sporadyczne i praktycznie zawsze jesteśmy w stanie określić wydatki jakie Pacjent będzie musiał ponieść przy różnych opcjach leczenia. 5. PROTEZY PILOTUJĄCE ESTETYKĘ Ponieważ klinka UNIDENT UNION Dental Spa pracuje w systemie RESTORATION DRIVEN, co oznacza, że sposób implantacji zależy przede wszystkim od potrzeb protetycznych (estetycznych), a nie wyłącznie od warunków kostnych, już na etapie planowania zabiegu powstają PROTEZY PILOTUJĄCE ESTETYKĘ. Jest to rodzaj mock-upu, za pomocą którego jeszcze przed wszczepieniem implantu przewidujemy konstrukcję przyszłych odbudów protetycznych. Pozwala nam to na optymalny wybór położenia implantu oraz dobór modelu. Takie protezy pilotujące są jednocześnie podstawą do wykonania uzupełnień tymczasowych, zakładanych po szczepieniu implantu. 6. ZGODA NA ZABIEG Przed przystąpieniem do zabiegu pacjent dostaje do podpisania "Zgodę na zabieg". To swoista umowa między lekarzem a Pacjentem umożliwiająca nie tylko wykonanie zabiegu, ale i świadcząca, że pacjent jest w pełni świadom całej procedury jak i wziętych na siebie obowiązków (patrz: 10 lat gwarancji). II Zabieg implantacji Po przeprowadzeniu wszelkich potrzebnych badań i omówieniu przebiegu zabiegu przystępujemy do wszczepienia implantu. 1. ZNIECZULENIE Wprowadzenie jednego lub kilku implantów w dobrze ukształtowaną kość jest zabiegiem tak mało inwazyjnym, że wystarcza standardowe znieczulenie miejscowe lub przewodowe, które nie wymaga przerwy od codziennych obowiązków. W Klinice UNIDENT UNION Dental Spa wykorzystuje się sterowany komputerem system do znieczulania THE WAND. THE WAND - jest to urządzenie do wykonywania miejscowych znieczuleń stomatologicznych, który zapewnia pełen komfort i eliminuje stres. Komputerowy system podawania substancji znieczulającej The Wand eliminuje nawet chwilowe nieprzyjemne odczucie rozpierania tkanek towarzyszące klasycznej iniekcji, powoduje też szybsze działanie płynu znieczulającego i precyzyjniejsze znieczulenie. Ponieważ The Wand podaje płyn znieczulający bardzo wolno - pod kontrolą mikroprocesora jest on wchłaniany miejscowo, a nie wtłaczany pod dużym ciśnieniem (jak w klasycznych strzykawkach). Komputer dozuje podawany płyn z precyzją, która jest nieosiągalna przy ręcznym podawaniu. 2. ZABIEG Implantacja to zabieg chirurgiczny, wykonywany w warunkach pełnej aseptyki i sterylności. Wszczepienie implantu polega na przygotowaniu miejsca pod wszczep, a następnie wprowadzenie do niego implantu. Miejsce na implant wykonuje się kalibrowanymi wiertłami, w które zaopatrzony jest każdy system implantologiczny. Jego wymiary dokładnie odpowiadają średnicy i długości implantu, który mamy zamiar w nim umieścić. Po wykonaniu osteotomii, czyli otworu pod implant, zostaje on do niego wkręcony z odpowiednią siłą zapewniającą stabilizację, a jednocześnie nie powodującą przegrzania i uszkodzenia kości. Zabieg wszczepienia implantu trwa około 20 minut. Pacjent nie doświadcza żadnych przykrych wrażeń ani podczas operacji, ani po niej. Ze względu na liczbę zabiegów chirurgicznych związanych z leczeniem implantologicznym w UNIDENT UNION Dental Spa stosujemy 2 metody: jednoetapową Implant po wprowadzeniu do kości zaopatrywany jest w tzw. śrubę gojącą, która po zabiegu wystaje z dziąsła. Dziąsło jest zbliżane do siebie za pomocą szwów, które są usuwane po 7-10 dniach. Metoda ta eliminuje konieczność drugiego zabiegu - odsłonięcia implantu, który następuje po okresie osteointegracji. Jest to oczywiście podstawowa zaleta zabiegu jednoetapowego. Nakłada ona jednak na pacjenta duży rygor higieniczny dotyczący operowanego miejsca oraz całej jamy ustnej. Podnosi też nieznacznie ryzyko wystąpienia stanu zapalnego dziąsła i kości dookoła implantu, który może spowodować zaburzenia w procesie zrastania się implantu z kością. dwuetapową pierwszy etap – wprowadzenie implantu. Po wprowadzeniu implantu jest on zamykany tzw. śrubą zamykającą. Tkanki miękkie są deponowane i zaszywane nad implantem. Implant jest zupełnie niewidoczny, całkowicie pokryty dziąsłem. Po 7-10 dniach szwy są usuwane, a miejsce po zabiegu całkowicie się wygaja. Następuje proces osteointegracji, czyli zrastania się powierzchni implantu z kością. Czas jego trwania jest różny i zależny od implantowanego obszaru oraz jakości tkanki kostnej. Ulega znacznemu wydłużeniu w przypadku jednoczesnej z implantacją odbudowy kości. drugi etap – odsłonięcie implantu. Gdy implant jest już wygojony, następuje drugi etap chirurgiczny, mający na celu odsłonięcie go i zastąpienie śruby zamykającej, śrubą gojącą. Na 7-10 dni ponownie zakładane są szwy. Po ukształtowaniu przez śrubę gojącą dziąsła wokół niej (trwa to ok. 2-3 tygodni), możemy przystąpić do protetycznej odbudowy zębów na implantach. Ze względu na czas, jaki upłynął od utraty zęba, w naszej klinice wykonujemy: implantację natychmiastową – implant zostaje wprowadzony bezpośrednio po usunięciu zęba. Zabiegi takie są możliwe, ale przeprowadzamy je rzadko, głównie ze względu na ryzyko braku prawidłowej osteointegracji oraz dużą nieprzewidywalność wyników estetycznych. Warunkiem przeprowadzenia natychmiastowej implantacji jest brak stanu zapalnego usuwanego zęba i okolicy jego zębodołu. Najlepiej, aby średnica usuwanego zęba była mniejsza niż średnica przewidywanego implantu, co pozwala na dokładne przygotowanie łoża, które zagwarantuje maksymalny kontakt aktywnej powierzchni wszczepu z kością. Często przy takich zabiegach konieczne jest użycie specjalnych biomateriałów, którymi wypełnia się wolne przestrzenie między implantem i kością oraz membran, które zabezpieczają i ułatwiają odbudowę i regenerację kości. implantację wczesną – implant zostaje wprowadzony po 8-12 tygodniach po usunięciu zęba. Jest to bardzo korzystny moment na zastąpienie utraconego zęba implantem dentystycznym, ponieważ nie nastąpił jeszcze duży zanik kości, a miejsce po usuniętym zębie pokryło się całkowicie błoną śluzową. Po 2-3 miesiącach w miejscu po nim powstaje nowa, młoda kość. Wygojeniu uległy też ewentualne zmiany zapalne, które wcześniej powstały w kości. implantację późną – implant zostaje prowadzony po czasie dłuższym niż 3 miesiące od usunięcia zęba. Po czasie dłuższym niż 3 miesiące od usunięcia zęba, warunki kostne do implantacji mogą się znacznie pogorszyć ze względu na postępowanie zaniku bezzębnego wyrostka w wymiarze pionowym i poziomym. Im dłuższy jest czas od usunięcia zęba, tym zanik jest większy. Oczywiście, wielkość zaniku nie jest jednakowa u każdego pacjenta, co może być uwarunkowane czynnikami genetycznymi, wiekiem i ogólnymi warunkami zdrowotnymi. Statystycznie ok. 30% pacjentów będzie wymagało dodatkowych procedur, którymi mogą być: przeszczepy kości, regeneracja w celu odbudowy utraconej kości. Zabiegi odbudowy kości są przeprowadzane jako osobne procedury przygotowujące pacjenta do leczenia implantologicznego lub jednocześnie z wprowadzaniem implantów. Po zabiegu implantacji Aby implanty mogły przyjąć się w kości (i wykonane były zabiegi augmentacyjne) – co nazywamy osteointegracją – zwykle nie możemy obciążyć implantu bezpośrednio po zabiegu. Okres gojenia trwa zwykle od 3 do 6 miesięcy, w zależności na przykład od tego, czy szczęka została poddana zabiegowi. W żuchwie proces osteointegracji przebiega szybciej, od 3 do 4 miesięcy, w szczęce trwa to 5-6 miesięcy. Bardzo ważne dla tego procesu są pierwsze dni i tygodnie po zabiegu, kiedy mechaniczne połączenie z kością wytworzone jego wkręceniem, zostaje zamienione na biologiczną osteointegrację. Ma to miejsce ok. 2-4 tygodnia od zabiegu. Ważne jest, aby w tym czasie nie doszło do powstania stanu zapalnego tkanek miękkich i kości, które mogłyby zburzyć ten proces. W celu uniknięcia takiej sytuacji pacjent musi przestrzegać następujących zaleceń: Bezpośrednio po zabiegu zrobić zimny okład z lodu na twarz na 3-4 godziny. W przypadku pojawienia się bólu lekarz stomatolog przepisze odpowiednie leki przeciwbólowe. Jeść lub pić można dopiero po odzyskaniu pełnego czucia w znieczulonej okolicy. W pierwszych dniach po zabiegu unikać gorących pokarmów i płynów. Przez pierwsze 2 dni po zabiegu mówić możliwie mało. Przez pierwsze dwa dni po zabiegu nie palić papierosów, nie pić alkoholu. Należy unikać wszelkich wysiłków, nie schylać się, nie dźwigać ciężarów, nie uprawiać sportu. Nie należy korzystać z sauny i solarium. Po każdym posiłku przepłukać usta letnią, przegotowaną wodą. 3-4 razy dziennie stosować płukanki takie jak: Corsodyl, Eludril, Dentosept. Regularnie czyścić pozostałe zęby, oszczędzając jednak okolice implantacji. Podczas pierwszych tygodni w trakcie szczotkowania zębów, należy unikać okolicy, w której przeprowadzono zabieg. Zalecamy stosowanie płynów antybakteryjnych do płukania jamy ustnej. Po tym okresie, w celu oczyszczenia okolicy wokół gojącej się rany, można używać szczoteczek do zębów ze specjalnego miękkiego włosia. Nie manipulować językiem w okolicach wszczepu. Przed dwa tygodnie nie trenujemy intensywnie, rezygnujemy też z chodzenia na basen. Okres gojenia trwa od 2 do 6 miesięcy. W tym czasie na implant zakładana jest korona tymczasowa. Po 7-10 dni od implantacji usunięte zostają szwy zabezpieczające ranę. Po zdjęciu szwów przez następne 6 tygodni pacjent powinien: Czyścić szczoteczką okolicę implantacji i masować dziąsło. Nie dotykać palcami wszczepu lub miejsca, w które został wprowadzony. Nie dotykać językiem miejsca wszczepu. W miarę możliwości unikać większych wysiłków. Należy przestrzegać wizyt kontrolnych nawet wtedy, kiedy gojenie przebiega bezproblemowo. Po 6 tygodniach nie powinno być już śladu po ingerencji chirurgicznej. Implant przykryty dziąsłem coraz mocniej zrasta się z kością. Po radiologicznym potwierdzeniu jego osteointegracji, przystępujemy do odbudowy protetycznej. Utrata tkanki kostnej może być spowodowana wieloma różnymi czynnikami, np. przebytymi urazami, zapaleniem dziąseł i kości spowodowanym obecnością bakteryjnej płytki nazębnej (zapalenia przyzębia). Najczęściej jednak po usunięciu zębów dochodzi, z powodu braku obciążenia mechanicznego, do zmniejszenia wysokości i szerokości kości szczeki i żuchwy. Tymczasem odpowiednia ilość tkanki kostnej jest konieczna dla zapewnienia długotrwałej stabilizacji implantów. Dlatego do trudnych przypadków zaliczamy te sytuacje, w których nie istnieje wystarczająca ilość lub ilość i jakość kości, aby móc wszczepić implant i odtworzyć na nim brakujący ząb. W takich sytuacjach należy przed implantacją zastosować dodatkowe techniki chirurgiczne. Są one obecnie powszechnie stosowane w najlepszych ośrodkach implantologicznych na całym świecie. W UNIDENT UNION Dental Spa wykonujemy wszystkie zabiegi chirurgiczne przygotowujące układ kostny pacjenta do wszczepienia implantów. Techniki, które włączamy do leczenia, to: STEROWANA REGENERACJA KOŚCI (Guided Bone Regeneration - GBR) ROZSZCZEPIENIE WYROSTKA ZĘBODOŁOWEGO (Ridge Splitting) PODNIESIENIE DNA ZATOKI (Sinus Lift) PRZESZCZEPY KOŚCI AUTOGENNEJ (bloczki kostne) TECHNIKI Z UŻYCIEM PIEZOSURGERY Ad. 1 STEROWANA REGENERACJA KOŚCI GBR (Guided Bone Regeneration) Kiedyś implanty umieszczano w kościach szczęk tylko w miejscach, w których istniały odpowiednie jej wymiary i gęstość, co ograniczało wskazania do ich stosowania. Teraz planujemy umieszczenie implantów tam, gdzie są one najbardziej pożądane z protetycznego punktu widzenia. Stało się to możliwe między innymi dzięki zabiegom odbudowy kości. W klinice UNIDENT UNION Dental Spa używamy potwierdzonych jakościowo, autoryzowanych produktów Bio-Oss i Bio-Gide. Statystycznie 41% zabiegów wprowadzania implantów wymaga dodatkowego udziału sterowanej regeneracji kostnej (GBR). Decyzję o rozszerzeniu zabiegu lekarz musi czasem podejmować już w trakcie samej operacji. Dopiero w trakcie zabiegu można zobaczyć bowiem potrzebę odbudowy wyrostka zębodołowego lub jego poszerzenia w określonym miejscu. Nawet tomografia komputerowa przedstawia jedynie obraz poprzecznego wymiaru kości. Wytworzenie nowej tkanki i pogrubienie warstwy kości uzyskuje się poprzez zastosowanie zabiegu GBR. Kwestią zasadniczą dla chirurga jest niedopuszczenie do przemieszczania się komórek nabłonkowych oraz komórek powstających z tkanki łącznej w kierunku nowo powstałej tkanki kostnej. W tym celu stosuje się bariery fizyczne w postaci specjalnych błon - membran. Zastosowanie biomateriałów – substytutów kostnych w połączeniu z błoną pozwala uzyskać całkowitą regenerację uszkodzonej kości wokół implantu lub poszerzyć brakującą kość własną w żądanym kierunku. Po okresie 6-9 miesięcy cząsteczki użytego biomateriału ulegają połączeniu z kością i dają podstawę do stworzenia przez organizm nowej struktury kostnej, a następnie ulegają stopniowemu rozkładowi. Membrana zostaje wchłonięta przez organizm po wypełnieniu swojej roli. Po zakończeniu procesu sterowanej regeneracji tkanek, kość jest trwale zmieniona i późniejsze obrazy radiologiczne są często nie do odróżnienia od kości własnej! W JAKI SPOSÓB MOŻNA ODBUDOWAĆ KOŚĆ? Ludzka tkanka kostna posiada zdolności regeneracji, czyli inaczej mówiąc odbudowy brakującej kości. Jednak w większości przypadków organizm potrzebuje pomocy. Naturalne produkty Bio-Oss oraz Bio-Gide skutecznie wspierają procesy własne organizmu przebiegające podczas odbudowy kości. Nowopowstająca kość potrzebuje rusztowania zachowującego się jak szkielet konstrukcji. Materiał kościozastępczy Bio-Oss, dzięki swojej wysoce porowatej strukturze, doskonale spełnia ten wymóg. Błona Bio-Gide umieszczona jest na powierzchni gojącej się kości i służy jako bariera ochronna zapobiegająca wrastaniu szybkorosnących tkanek miękkich w przestrzeń, która powinna zostać zajęta wolnonarastającą tkanka kostna. Ponadto, Bio-Gide wspomaga właściwe gojenie rany. CZYM SĄ BIO-OSS I BIO-GIDE? Bio-Oss oraz Bio-Gide są produktami naturalnymi. Dzięki dużemu podobieństwu do tkanki ludzkiej w sposób idealny pobudzają one procesy formowania kości gojenia tkanek przebiegające w organizmie człowieka. Podczas gojenia integrują się z tkankami, a następnie w trakcie procesów metabolicznych zachodzących w ludzkim ciele ulegają stopniowemu rozkładowi. W przypadku Bio-Oss proces ten może trwać kilka lat, natomiast błona Bio-Gide ulega całkowitemu rozkładowi w ciągu kilku miesięcy. Bio-Oss jest produktem odzwierzęcym. W procesie produkcyjnym usuwane są elementy organiczne, tak więc pozostaje jedynie część twarda kości składająca się ze związków wapnia. Bio-Gide jest błoną wytwarzana z kolagenu odzwierzęcego. W ciele ludzkim białko kolagenowe jest głównym składnikiem skóry oraz tkanki łącznej. Naturalna budowa białkowa Bio-Gide przyspiesza procesy gojenia ran oraz dzięki swoistemu działaniu jako bariera ochronna umożliwia optymalna regenerację kości. W JAKI SPOSÓB PRZEPROWADZANY JEST ZABIEG? Zabieg odbudowy kości przebiega jedno lub dwuetapowo. Jednoetapowo- odbudowa kości i wprowadzanie implantu odbywa się w tym samym czasie implant stomatologiczny – niedostateczna ilość kości (zarówno w wymiarze pionowym, jak i poprzecznym) zastosowanie Bio-Oss – wypełnienie ubytku kostnego materiałem Bio-Oss w celu utworzenia nowej kości zastosowanie Bio-Gide – w celu ochrony tworzącej się kości rana pokrywana jest błoną Bio-Gide Dwuetapowo– wprowadzenie implantu odbywa się dopiero po zakończeniu odbudowy kostnej po ok. 6 miesiącach zastosowanie Bio-Oss – wypełnienie ubytku kostnego materiałem Bio-oss w celu utworzenia nowej kości (np. Sinus Lift) zastosowanie Bio-Gide – w celu ochrony tworzącej się kości rana pokrywana jest błoną Bio-Gide implant stomatologiczny – wprowadzany jest po zakończeniu odbudowy kości, czyli po ok. 5-6 miesiącach Ad. 2 ROZSZCZEPIENIE WYROSTKA ZĘBODOŁOWEGO (Ridge Splitting) Po odsłonięciu pola operacyjnego w trakcie zabiegu może się okazać, że zgodnie z badaniem klinicznym i analizą modeli szczyt wyrostka zębodołowego jest wystarczająco szeroki na potrzeby zabiegu, ale od strony przedsionka widoczne jest wklęśnięcie. Podcienie wyrostka zębodołowego występują w ok. 6% przypadków, a zbyt wąski wyrostek statystycznie w 35% dyskwalifikowałby pacjenta do zabiegu. Decyzję o rozszerzeniu zabiegu lekarz musi wielokrotnie podejmować już w trakcie samej operacji. Dopiero klinicznie w trakcie zabiegu można zobaczyć potrzebę odbudowy wyrostka zębodołowego lub jego poszerzenia w określonym miejscu. Rutynowa analiza radiologiczna może niekiedy nie dawać pełnego obrazu sytuacji klinicznej, np. nie określa do końca jakości kości. W przypadkach zaniku wyrostka zębodołowego tylko w wymiarze przednio-tylnym, a więc wtedy gdy jest on wystarczająco wysoki lecz bardzo cienki i wąski, zastosowanie znajduje technika zwana rozszczepieniem wyrostka - Ridge Splitting. Za pomocą piezochirurgii kość rozcinana jest wzdłuż szczytu wyrostka, na głębokość ok. 1,5-2 cm, a następnie rozcięte blaszki kostne są rozchylane narzędziami ręcznymi. W przestrzeń pomiędzy rozchylone blaszki wyrostka wprowadzamy implanty, które utrzymują uzyskaną szerokość kości. Pozostałe wolne miejsca między rozszczepionymi blaszkami wyrostka uzupełniane są biomateriałem Bio-Oss. Cały obszar zabiegu pokrywany jest na koniec resorbowalną membraną Bio-Gide i zaszywany. Nacisk rozchylonych blaszek kostnych na implant pozytywnie wpływa na jego stabilizację i przyczynia się do lepszego kontaktu kości z powierzchnią implantu. Dzięki zastosowaniu biomateriałów możliwe jest zrekonstruowanie kości natomiast użycie odpowiednich błon zaporowych (membrany) daje nie tylko lepsze gojenie się ran, ale powoduje wytworzenie maksymalnej ilości tkanki twardej w pożądanym kierunku i na określoną wysokość. Ad. 3 PODNIESIENIE DNA ZATOKI (Sinus Lift) Trudne warunki do wprowadzania implantów występują najczęściej w tylnych odcinkach wyrostka zębodołowego szczęk : w wyniku pneumatyzacji zatok (z wiekiem) oraz gdy brakuje zębów dochodzi do zaniku wyrostka. Jedną z metod, która umożliwia nam stosowanie implantów w tych właśnie okolicach jest podnoszenie dna zatoki szczękowej i wprowadzanie kości autogennej lub biomateriałów w przestrzeń powstałą między dnem zachyłka zębodołowego zatoki szczękowej, a uniesioną błoną śluzową wyścielającą ten zachyłek. Duża skuteczność tego typu zabiegów oraz możliwość jednoetapowego wprowadzenia implantu spowodowały, że zabieg podnoszenia zatoki szybko przyjął się w planowaniu leczenia z użyciem implantów. Wygajanie implantów, wprowadzonych z zastosowaniem podniesienia dna zatoki szczękowej, przebiega zwykle bez powikłań, choć czas znacznie się wydłuża. Podniesienie dna zatoki szczękowej stwarza nowe możliwości leczenia implantologicznego, umożliwia bowiem wprowadzenie wszczepów w trudnych warunkach anatomicznych, zwłaszcza w bocznych odcinkach w obrębie szczęki. METODA Z DOJŚCIA BOCZNEGO Przy zastosowaniu metody z dojścia bocznego możemy podnieść zatokę o 5,0-8,0 mm więcej niż przy metodzie zamkniętej, dlatego wykonuje się je najczęściej. Najpierw tworzy się okno dostępu do dna zatoki po czym delikatnie podważa błonę śluzową zatoki. Tak przygotowane miejsce wypełnia się biomateriałem i pokrywa specjalną membraną zaporową oraz śluzówką, a następnie ponownie dokładnie zamyka. Czas gojenia wynosi ok. 6 miesięcy. W wyjątkowych przypadkach, gdy istniejąca grubość kości zapewnia pierwotną stabilizację implantu, możliwe jest wprowadzenie jednocześnie implantów, jednak nie skraca to okresu gojenia. METODA ZAMKNIĘTA Przy metodzie zamkniętej mamy możliwość podniesienia dna zatoki szczękowej maksymalnie o 3,0-3,5 mm, ale praktycznie zawsze zabiegowi towarzyszy jednoczesne wprowadzenie implantu. Zabieg obarczony jest większym ryzykiem perforacji błony śluzowej dna zatoki szczękowej, co związane jest z faktem, że wykonuje się go bez pełnej kontroli wzrokiem. Ryzyko to można zminimalizować, stosując dokładną diagnostykę radiologiczną przed zabiegiem. W obu metodach jak zwykle najważniejsze jest doświadczenie chirurga. A zwłaszcza prawidłowa ocena wyczuwalnego podczas zabiegu oporu kości, związanego ze zmianą jej gęstości w okolicy blaszki zbitej. Postępowanie w przypadku przerwania błony śluzowej zatoki jest nadal przedmiotem wielu kontrowersji. Istnieją nawet opinie, że drobne perforacje błony śluzowej nie dyskwalifikują tego typu zabiegu i wprowadzenie implantu jest po takim powikłaniu dopuszczalne. Konieczna jest jednak stała kontrola radiologiczna. Ad. 4 PRZESZCZEPY KOŚCI AUTOGENNEJ W zabiegach regeneracyjnych coraz bardziej popularne jest wykorzystanie kości pochodzenia autogennego, czyli własnej. Aplikacja kości autogennej jest jednak ograniczona poprzez jej dostępność i stres dla pacjenta związany z kolejnym zabiegiem. Kość pobiera się w miejscowym znieczuleniu. Następnie pobrany fragment jest mocowany specjalnymi śrubami w wybranym miejscu, gdzie występuje za mało własnego materiału kostnego. Po okresie zwykle 6 miesięcy mamy już pełnowartościowe powiększone tkanki gotowe do przyjęcia implantu. Ad. 5 PIEZOSURGERY NOWA PRECYZYJNA BEZPIECZNA TECHNIKA CHIRURGICZNA stosowana w UNIDENT UNION Dental Spa w przypadkach leczenia implantologicznego. Jest to nowoczesna technika chirurgii kostnej przeznaczona do stosowania w periodontologii i implantologii. Przewyższa tradycyjne techniki chirurgiczne, ponieważ umożliwia cięcie MIKROMETRYCZNE, charakteryzujące się wyjątkową precyzją i bezpieczeństwem. Mocno ogranicza zniszczenie tkanek, szczególnie miękkich. Możliwe jest wybiórcze cięcie, związane ze stosowaniem ultradźwięków o różnej częstotliwości – takiej, która pozwala ciąć zmineralizowane tkanki twarde bez niszczenia innych delikatnych struktur anatomicznych. Pole zabiegowe jest niemal całkowicie wolne od krwi Ze względu na wysoki poziom dokładności i możliwość oszczędzania tkanek (cięcie wybiórcze) piezochirurgia jest metodą z wyboru podczas preparacji łoża do implantów.

odbudowa kości pod implanty forum